1. 

Dźwig użyczył swego stalowego ramienia ptakom.  

Obudzone nie wiedziały gdzie porzuciły swoje gniazda. Zimna konstrukcja splecionych inżynierską ideą wzorem na siłę udźwigu przegrała ze szmerem skrzydeł. Szeptem piór upadających w dół, dźwigających miernotę, pustkę, płytkość przybierającą z piórkowej, wagę ciężką i cięższą! 

Ptaki, bezsilne Anioły, lustro słońca pociemniałe ze wstydu przed świtem niedzieli. Słaby dźwig, kruchę ramię jak dno szarlotki, w oparach iluzji balkony świata gniazdami, pióra kompasem. 

2. 

Niebo jak pas bezpieczeństwa dla alpinisty. Opasana nim w kolorze indygo czułam się bezpieczna. Joe był tuż obok, sączył mi do płuc amplitudę drgań w kolorze tęczy. Uszy moje oddychając świeżymi strumieniami powietrza, dostarczanymi trzepotem ptasich skrzydeł, dały mi prawo do zmian. Chcę latać - nie chodzić. 

Słucham płucami, widzę dziurkami sera zamontowanymi w mym nosie. Ciemnota. 

Dotykam oczyma jak ślepiec masażysta.  

Czuję wszystkich, czyli nikogo. Ptaki na dźwigu odleciały.  

Nic.