Może wyczerpałam limit na natchnienie?

Skołatanej duszy ciągle brak spokoju.

Czy warto podsycać, co tli się wciąż we mnie,

pragnienia ożywić, niespełnienia wspomóc?

Może już za późno na zbyt śmiałe myśli?

Lepie,j aby tkwiły głeboko schowane.

Pozwolić zaledwie, by mogły się wyśnić

i szybko zapomnieć kiedy świt nastanie.

Może nie napełniać pióra atramentem?

Niech sucho zaskrzypi, kiedy dotknie kartki.

Będę z marzeniami rozmawiała szeptem -

bez wersów i rymów, póki woli starczy.

Może z chmur strącona powrócę na ziemię.

Silniejsza i twardsza, odporna na życie?

W poezji przechowam, co najlepsze we mnie.

Odejdę w codzienność, a serce wyciszę.