Zbieram się,

tak zwyczajnie wychodzę, drzwi niedomknięte.

Lśniąca ścieżka na grysowych schodach prowadzi na zewnątrz .

Ludzie omijają moją obojętność, nikt nie muśnie jej nawet rękawem.

Nie zapyta się

- Może chłodno Panu tak bez uczuć?

Przejdźmy się na kawę,ożywi Pana od środka.

Idę dalej.

Dzień bezwietrzny, bez deszczu, bez słońca.

Przystanek a na nim kilku takich jak ja,

przygotowanych do podróży i kilku takich co to dowiedzieli się  w ostatniej chwili,

czytają łapczywie rozkład.

Podjeżdża, wsiadamy, głowy spuszczone.

Obok dziecko,

wpatrzone w okno łapczywie powtarza modlitwę

-  Nie pożegnałem się z mamą.

Ja też,

Zbieram się i wychodzę.