drewniane skrzydła ramion

wyłamane z barków

rozpięte szeroko

skrwawiona żywicą

głowa i dłonie

nie poskarżyły się dłutu

życie z miłości do ludzi

na śmierć zamienił

i zawisł wysoko

szyja nie utrzymała

głowy ubranej w koronę

z kolczastego drutu

w wiejskim kościele

drewniany krzyż

góruje nad ołtarzem

przy małym schowanku

świeci czerwonością

płomienia wieczny ogień

a pióra ze skrzydeł

anielskich spadają

i sypią się na twarze

taka tu cisza

dzwonek dźwięcznie woła

na spotkanie z Bogiem