Po owocach się poznaje

Współcześni ludzie wznieśli się ponad rzeczywistość, jedni uważają się za lepszych i ważniejszych, prowadzą między sobą walki, waśnie, dążą do podporządkowanie innych . Podział staje się być wyraźny, jak roślin w ogródku; jedne są roślinami pożytecznymi inne chwastami. W życiu klasy, podwórka, osiedla, państwa i świata jest podobnie; istnieją ludzie dobrej i złej woli.  To, co się dzieje na zewnątrz często wkracza w kręgi rodzinne; pogarda, kłótnie, rozwody, krzywda dzieci.  Jakże trudno wrócić do korzeni dobra, które przecież tkwią w każdym człowieku. O ileż jeszcze trudniej nie pozwolić, by korzenie chwastów zalęgły w naszym ogrodzie. Cofnąć się do prawdy zapisanej w naturze, w przyrodzie, gdzie każda roślinka, krzew, drzewo, jeżeli nie będzie trwać w ziemi, wchłaniać minerałów, wody, to nie wzniesie się ponad ziemię, nie pojawi się pień, korona ( gałęzie). We świetle; wzrost jest tak niesłychanie subtelny i delikatny, daje się podziwiać w kwiatach i owocach, zapach kwiatów we swej percepcji ściąga pszczoły i kręci w nosie. Owoce stają się pokarmem, w smaku odnajdujemy ich wspaniałą odpowiedź, że są wspaniałe, dobre i są kluczem do uporządkowania wszystkich ludzkich działań.

Podobnie jak rośliny, drzewa, człowiek musi odnaleźć swoje korzenie

które tkwią w kluczu słów Boga: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i Nasze podobieństwo” ( Rdz 1,26). Tutaj winno tkwić ludzkie korzenie. Mamy dziwne uczucie, że nasz ogród nie zawsze jest odpowiednio pielęgnowany,  korzenie cnót są osłabiane przez chwasty zła, które starają się oddalić od  Źródła Życia, aby nie mogły sączyć ożywczych soków.  Możne to trudne pojęcie o początku ludzkiego życia i potrzebie partycypowania w Nim. Jeśli nie pojmie się tego Źródła  Życia, to człowiek może  spartaczyć swoje życie, a tym samym może nie mieć zdolności posiąść  wiecznego królestwa. Wzrastanie osoby do pełni życia, winno mieć zdrowy kręgosłup cielesny i moralny, posiadać  bogactwo cnót osobowych. Roślina ma kwiaty i owoce. Jak powiada Chrystus;  z  owoców poznaje się drzewo (por. Łk 6,43-45) – osobę ludzką, dobre owoce zbiera się do spichlerza wiecznego, złe się spopiela.

Motto!

Nie chwasty w cudzym ogrodzie są przeszkodą do rozwoju własnego ogrodu.