Drzwi otwierają się na całą szerokość. Bezszelestnie. Pojawiają się cienie, a może to tylko wyobrażnia.

- Zapraszam-mówię na wszelki wypadek. Szuranie butów o wycieraczkę. `Jacy porządni` myślę `nie chcą nanieść błota ze swoich dróg`. Wśród nich dwoje starszych ludzi, którzy tu mieszkali przede mną. Umarli dawno temu. Myślę, że chętnie tu przychodzą, siadają i wspominają. Nic nie robią, nic nie mówią. Są.

Czuję obecność ich wszystkich,choć tak naprawdę nie wiem ilu ich jest. Zapadają po kątach mieszkania.

Słyszę ciche szelesty lub coś w rodzaju pomrukiwania. Najczęściej jednak zapada cisza, że nie słychać  wiatru za oknem, ani odgłosów miasta.

Wracam do swoich zajęć.Niech duchy sobie posiedzą.