Po spojrzeniu, po drapieżnym profilu żuchwy, po pożądliwym uśmiechu białych drobnych zębów, po sposobie poruszania się ta Messalina*) rozpoznawała cechy namiętnego, nienasyconego i niezmordowanego samca - i to jego właśnie sobie wybierała. Co do pięknej powierzchowności, wieku czy ubioru pozostawała kompletnie nieczuła; czasem był to starzec, czasem garbus, czasem tylko ledwo co opierzony kadet. Namierzona przez nią ofiara nigdy przed nią nie umknęła. Przypadkowy dotyk jej łokcia, pobieżne spojrzenie, sam ton, którym wymawiała szablonowe uliczne frazy, zmuszały, by wszyscy oni szukali z nią zbliżenia. Bez wątpienia istnieją jakieś tajemne, niewidoczne nici, dzięki którym myśli jednego człowieka mogą błyskawicznie łączyć się z myślami innego, choćby nawet dopiero co spotkanego na zwykłym dziurawym chodniku.

Swojego wybranka potem wiozła dorożką dokądś na skraj miasta, do brudnego hotelu z najgorszą reputacją, i przez całą noc do białego rana, bez chwili wytchnienia oddawała się tym słodyczom, jakie tylko mogło sobie wyobrazić jej wyuzdane pragnienie. O świcie, kiedy jej przypadkowy towarzysz, umęczony całonocną orgią, zasypiał w końcu ciężkim snem, co chwilę wstrząsany dreszczem, Natalia Dawydowna ostrożnie wyślizgiwała się z pościeli, ubierała się, i, zapłaciwszy za wszystkie nocne należności, spieszyła powozem do instytutu. Żadnemu ze swych kochanków nie dała szansy na drugie spotkanie, chociaż wszyscy oni w przerwach między kolejnymi pieszczotami ją o to wprost błagali.

Pewnego razu jej wybrankiem został żołnierz, niemłody, potężny człowiek, chyba zdaje się pisarz sztabowy. Zdarzyło się to w grudniu. Rankiem, kiedy zaczęło świtać, i na oszronionych oknach zarysowały się firanki, rozpalony jej pieszczotami, objął ją, położywszy głowę na jej pierś, i raptem zachrypiał i przestał się ruszać.

..........................................................

*) Messalina - słynna z urody i rozpusty trzecia żona cesarza Klaudiusza