Tak, wiem, że to dziwne. Do tej pory nie ofiarowałem Ci tego tomiku, chociaż mogłaś się domyślać, że powstaje. Że wzbiera we mnie, jak górski potok, sącząc się wierszem po wierszu w kotlinach ponurych dni.

Wysyłałem Ci czasem któryś z nich mailem, lub sms-em, ale w odpowiedzi otrzymywałem zwykle „buźkę”, jakbyś był zmieszany tym, że jesteś adresatem.

Wtedy przypomniała mi się moja nauczycielka języka polskiego, jak pytała bezustannie: „Co poeta miał na myśli?”, a ja nie wiedziałam jak odpowiedzieć na to pytanie. Jaką mogłem mieć pewność, co poetka wyraża, a przede wszystkim, jakiej odpowiedzi o c z e k u j e  profesorka?!

Niestety nie masz wyłączności na tę poezję. Czasem któryś z utworów trafiał mailem do przyjaciółki,  która skończyła polonistykę, ale cóż mi po pochwałach, które nie Ty wypowiadałeś.

Teraz nieoczekiwanie wpadłam na pomysł, żeby do każdego wiersza dołączyć list. Żebyś mogła w mgnieniu oka pokonać barierę słów i znaleźć się znowu w tym czasie i w tym miejscu, w którym on powstał. Bo chciałbym Cię zapewnić, że każdy wers jest świadkiem miłości, która wzięła nas w swoje posiadanie. Weź  proszę tę książkę do ręki i…