Między świtu szarością, a czerwienią zachodu,

dzień przymierza nastroje, łapiąc wiatru oddechy.

Chmurną czapę przywdzieje, bo deszczowy ma powód,

poczęstuje rzęsiście, nadąsany i wściekły.

Już po chwili złość słabnie, jeszcze mżawką się żali.

To zapowiedź przejaśnień na markotnym wciąż licu.

Zwykła chandra jesienna - przemoczony świat cały,

więc na wszelki wypadek dziś parasol przyszykuj.

Wypogodzi się prędzej, gdy ze słońcem pogada

i odsłoni widoki na błękitne przestrzenie.

Z każdej kropli tęczowo malowana lśni brama,

gdzie prowadzi nikt nie wie, żyje chwilą i blednie.

Płacz ustaje i cichnie parapetów muzyka.

Niebo zeszło na ziemię i w kałużach brzuch moczy.

Lepiej późno, niż wcale - popołudniem dzień przygasł.

Uśmiech cenny jak złoto, lecz tak łatwo go spłoszyć.

Przed kolejną szarówką chwytam blade promienie.

Porankowi w prezencie trochę ciepła zaniosę,

a tymczasem noc idzie i przeciąga się sennie.

Zasnął w kącie parasol i na jutro kalosze.