Słyszę serca cichy szept:  

`Daj znać o swoim istnieniu`,  

Jednak rozum mądrze rzekł:  

`Żyj w zapomnieniu.`  

Choć tęsknota ta rozdziera  

I daje się we znaki,  

Choć uczucie nie umiera  

I w sercu kwitną maki,  

Zbyt długo narcyz we mnie zakwitał,  

I wiele osób zraniłam, 

Lecz potem rozum zawitał  

I rzekł, że to ja zawiniłam.  

Tak jak z Hadesu Persefona  

Tak i ja zrywam ten kwiat,  

`Przepraszam`, moje serce woła,  

Lecz nie usłyszy go świat.  

Niech zapomni, że zraniłam,  

Niech zapomni, że istniałam,  

Niech zapomni, co mówiłam,  

Niech zapomni, że kochałam