Pasterka

Pyta się świat, co znalazłem idąc z pasterzami?

Nic oprócz żłóbka z Dzieciątkiem między zwierzętami.

Królowie, decydenci wygodne mają leże,

A tu zwykli ludzie, klęczą i mówią pacierze.

Jam tylko żebrak bezdomny, dumny z wiary stanu

Jak nasi ojcowie, składam pokłon memu Panu.

A cóż w tym dziwnego, cóż nie zrozumiałego,

Że nasz Naród od wieków należy do Niego.

Pyta się sąsiad, co zyskałem idąc z magami?

Nic oprócz drogi tworzonej jasnymi czynami,

Ale zagranica ma pieniądze, tym się szczyci.

Ten, obficie dostaje, kto przeciw cnotom krzyczy.

A my, mamy wartości, co są nie bez znaczenia,

To ojcowie zdobyli, wdrażamy ich dążenia

A cóż w tym dziwnego, cóż nie zrozumiałego,

Że nasz Naród od wieków należy do Niego.

Pyta się mnie dziecko, czy w nocy słoneczko wstaje?

Taką wiedzę – zabawa w chowanego podaje.

Wskazuje: kto szuka i kto ucieka od niego,

Że towarzyszy wolna wola, w wizji biegłego,

Że płacą za czyny, z niskości i wysokości.

Nasi ojcowie na Giewont wznieśli krzyż ludzkości.

A cóż w tym dziwnego, cóż nie zrozumiałego,

Że nasz Naród od wieków należy do Niego.

Zdarzyło mi się zasiąść za stołem wśród rodaków:

Bezdomnych, jakże samotnych i cichych żebraków,

Którym zakłady zamknięto, pracę odebrano,

Rodziny rozbito, za chlebem z kraju wygnano.

Kiedy widzę: Naród powstaje, jak dziecko kwili,

Jak ojcowie snopy zboża z własnych pól znosili.

A cóż w tym dziwnego, cóż nie zrozumiałego,

Że nasz Naród od wieków należy do Niego.