Twojego domu nie widać

ze szczytu wzgórza, po którym spaceruję

z psem.

Nie jestem w stanie dostrzec,

jak krzątasz się,

wchodzisz i

wychodzisz,

ani odgadnąć koloru Twoich

myśli.

Cóż więc mogę zrobić?

W niejasnym poczuciu kierunku

wysyłam na wiatr dmuchawce

bladego uśmiechu.

Przecież świat

w głębi Twoich oczu

również

pokazuje się tylko na jedno uderzenie

skrzydeł duszy.

Kiedy opadną powieki nocy,

kiedy do snu ułożą się Twoje

rzęsy,

nie pozostanie nic,

co można by zobaczyć,

prócz bliskości.