Słonecznik

Skubię słonecznik. W telewizorze baba sprząta mieszkanie, chwila niedowierzania, a niech tam, pooglądam sobie. Babsko łka na wizji i prosi o pomoc - jakby chodziło o chore dziecko czy coś podobnego. Ale nie, ona najprościej mówiąc ma w domu chlew - zapuściła się i tyle. Wyłączam dźwięk, tak jest dużo lepiej. Ziarna słonecznika spadają na podłogę. Nikt nie patrzy, na przekór babie z telewizora skarpetką zmiatam je pod kanapę. Mi tam nie będą przeszkadzać. Może jeszcze coś z nich wyrośnie?

Chwila refleksji - wystarczy nie sprzątać kilka lat w chacie i będzie się w telewizji. Otwieram kolejne piwo - taki jest mój wieczór. Mój codzienny rytuał. Opuszczone rolety w oknach, stopy w laczkach, piwny oddech i odwlekanie do ostatniej chwili pójścia by się wysikać - bo się nie chce wstać z sofy, bo jeszcze chwilę wytrzymam. Mój wieczór to ja. Mój wieczór to zmęczenie. Mój wieczór to obietnice na jutro. Jego schemat był już tyle razy powtarzany, że nie muszę zaglądać do scenariusza. Znam go na pamięć. Każdą sekundę, każdy łyk piwa z puszki, każdy przycisk na pilocie.

Dobra! Też mam postanowienie. Zrywam z tym! Od jutra nie daje się pop kulturze! Mówię NIE jej masowości. Będę w tej masie, w tym kulturalnym cieście szukał rodzynek. Obiecuję sobie. Oczywiście jest to kolejna pijacka i nic nie warta obietnica. Znów więcej gadam niż robię. Normalka. Lepiej bym coś poczytał, jakiegoś języka się pouczył. E, może jutro. Wydaje się - sam sobie - mistrzem marnowania czasu. A co, mam go sporo, jeden dzień w tę czy w tą. Kogo to w ogóle obchodzi? Paradoksalne ta baba z telewizora jest moja idolką - miała ideę, życiową ideę nie sprzątania, ideę codziennego, powszechnego jak chleb - burdelu. I co? Znalazła w sobie tyle siły żeby z tym zerwać. Tak, powiedziała dość. Postanowiła wyrwać się z tego marazmu. Ja w sobie tyle siły nie mam - dlatego jutro o tej samej porze będę pił piwo, skubał słonecznik i wstrzymywał siku.

Dobranoc!