Czułość

ta czułość kiedy w pustym domu słowa

wołają za zmarłym jakby mógł

pogłaskać uśmiechem

pocałować wzrokiem

zadać miłość w następnym podaniu

i kiedy Dante maluje Beatrycze

z kwiatem maku wyzutym z koloru a który

na jej złożone ręce  składa czerwonopióry ptak

podczas gdy ona z przymkniętymi oczami

i głową przechyloną do tyłu

jak gdyby oczekiwała cudu wniebowzięcia

smakuje w półotwartych ustach

śmiertelne krople laudanum

– tak gruby Dante ucisza sumienie

głaszcze troskliwym pędzlem jej zieloną suknię

puszystą rudość włosów i nieprzytomną

z innych światów twarz

nie jesteś samotna, Elizabeth

nie jesteś samotna, moja Beatrycze

stoi przy tobie ten w czerni

stoi przy tobie ten w czerwieni

czułość turla się przez ciało

jak gorąca kula światła

i nie zna odrazy wobec śmierci

Dante Gabriel Rossetti – Beata Beatrix (1864-70), Tate Britain, Londyn (wikipedia)