- Skoro jest od ciebie o pięć lat starsza, to znaczy, że to nie jest dla ciebie żona na całe rodzinne życie, - powiedział Wasilij Wasiliewicz, - między mną a matką jest 15 lat różnicy - i to ledwo-ledwo na styk w sam raz!

- Sam to wiem.

- A jeśli to wiesz, czemuś jej zaproponował miejsce w nowym teatrze?

- A czy mam czego żałować?

- Chcesz jej tym łzy otrzeć, a potem zostawić na lodzie?

- Przypuśćmy, że tak!

- A co tu przypuszczać, - odparł stary Bałakiriew. Chłopiec słyszał, jak swoim ciężkim krokiem podszedł do gabinetu i oparł się o futrynę. - Co na to powie ta twoja nowa pasja? Przecież w ten sposób obie będą w tym samym zespole?

- Damy radę, - roześmiał się Witieńka.

Rozmowa ta prawie nie dotarła do świadomości Wołodii. Wciąż myślał o tym, co wcześniej usłyszał, i jedynie *pasja* utkwiło w jego pamięci. *Co to jest pasja?* - pomyślał. Potem przestali mówić, pewnie dlatego, że weszła Olga Fiodorowna i spytała, czy nie chcą jeszcze herbaty.

- Oczywiście, i to możliwie mocną, - odpowiedział wujek.

- A dla mnie jeszcze wódki, - ze śmiechem zawołał Wiktor Wasiliewicz.

- Obejdziesz się, - zaoponował ojciec. - Cała wypita czy nie, starczy ci tego, co już wypiłeś.

Matka wyszła, a oni zaczęli rozmowę o jakimś doktorze Katzu, który był u nich dzisiaj z okazji urodzin Bałakiriewa.

- Odważny ten Katz, - mówił Wasilij Wasiliewicz, - dalej siedzi w Moskwie i jak dawniej leczy ludzi, a jakby tak weszli tu Niemcy, pierwszego by go powiesili!

- *Śmiałego kula omija, śmiałego bagnet się boi!* *) - znowu roześmiał się ze swojego żartu Witieńka.

- Nie, Katza bardzo by było szkoda, - powiedział Wasilij Wasiliewicz. - Było nie było już od 30 lat z okładem dzielnie leczy całą naszą teatralną brać.

- Żal żalem, ale jak postawić sprawę na ostrzu noża: ukryć Katza czy nie w swoim własnym domu, - przerwał mu syn. - to tego przecież byś dla niego nie zrobił?

- A może i nie? - wahając się, odparł Wasilij Wasiliewicz.

- Na pewno byś go nie ukrywał, - wciąż tym samym zuchwałym tonem zaprzeczył Wiktor Wasiliewicz.

- Tego nie wiem, - i po sekundzie stary nagle krzyknął: - A ty co tak tutaj chojrakujesz? Mądryś, gówniarzu, w domu, bo na front wysłać teraz ciebie już za późno!

Do uszu Wołodii dobiegł dzwonek z przedpokoju. Wasilij Wasiliewicz i Witieńka umilkli, a po chwili do salonu weszła Olga Fiodorowna i zaanonsowała:

- Gość do ciebie, synku!

..........................................................

*) *Śmiałego kula omija...* - rosyjska mądrość ludowa