Księżyc, ognisko

Nie wiem, ile czasu się błąkałem

Pośród stawów, zagajników i lasów,

Przez grobie, przemykałem,

Pomiędzy różnymi stawami,

Rozpływającymi się w zieleni,

Urzekającej poezją, milickiej ziemi...

Gdy już wreszcie się znalazłem

Tam, i to tak całkiem blisko,

Właśnie w nocnej, gęstej mgle,

Wielkie, jak wyspa, ognisko dogasało,

Lecz to jeszcze, nie wszystko...

Powoli, skwiercząc, ognisko dogasało,

Lecz, jakby czegoś, jeszcze brakowało...

Lub jakby wszystko, do cna się wylało

I nic już, poza tęsknotą,  nie zostało,

Która, po zakamarkach się kotłowała...