EGO SUM QUI SUM 5

rozpijam ranek kroplą kofeiny

wrzątek się cieniem wychładza na dotyk

zmielone żniwo demontuje nozdrza

wybudza oczy wyostrza przedmioty

biel do granitu przytulona drzemie

strzępi się ciemność okrzykami drwali

zarzucam plecak karczmę weganina

zanim bezczynność platfusy przypali

równik serducho uchylił i zionie

czapom się nagle znudziły portrety

dłonie kangurze opuszczają schowki

czas się naskórkiem wiosennym przylepić

zabawnym forte do nieba przemówić

jakoby trębacz na rogu baranim

że się kapota jeszcze nie rozlazła

i że kopytka nie zdarte na amen