Zacznijmy z marszu od samej dotykalnonamacalnej książki:

a. wydanej przez krakowskie Wydawnictwo Literackie po raz 1. w 2007 r.;

b. w edycji z 2019 r. w formie opasłej, 451-stronicowej, dziwnie i bardzo charakterystycznie ilustrowanej;

c. w szaroburych miękkich okładkach z wizerunkiem męskiej?/żeńskiej? obdartej ze skóry, schematycznie narysowanej twarzy en profil, na której widzimy - jak plan jakiegoś niebieskiego systemu rzecznego - układ krwionośny ludzkiej głowy; i jest to, jak się zaraz o tym przekonamy, bardzo nieprzypadkowa rycina;

d. pozbawionej spisu rozdziałów - a mamy ich tu nieledwie tyle, ile samych kartek - co bardzo nam utrudnia odnalezienie się w tym olśniewającym, migotliwym, rozbieganym świecie powieściowym;

c. z niezwykłą paradą nielicznych monochromatycznych ilustracji, jakie zaczynają się już na okładce - tak z zewnątrz czy wewnątrz niej - jak i w samej książce: są to stare dwukolorowe (biel i czerwień) płaskie mapy oraz dawne wizerunki miast i wybrzeży; niektóre z nich są nawet podpisane, i wiemy, co przedstawiają; dalej idą uszeregowane wielkościami systemy rzeczne wielkich, dużych i całkiem takich jak nasza Wisła/Weichsel rzek - tych wodociągów świata - oraz widziane z lotu ptaka, w tej samej technice miedziorytu czy linorytu, plany anonimowych (w tym chińskiego?) miast współczesnych;

- wydanie kończy dwuzdaniowe lapidarne podziękowanie Noblistki pod adresem fundacji Het Fond voor z Amsterdamu i Międzynarodowego Domu Literatury Passa Porta z Brukseli oraz pod adresem Lecha Trzcińskiego za tłumaczenie z greki epigramatu Poseidipposa.

Tak z grubsza wygląda sama książka.

Przejdźmy do dziwacznego dla Polaków tytułu. Kim? czym? narzędnik są ci zagadkowi bieguni?

BIEGUNI - to sekta rosyjskich XVIII-wiecznych starowierców, którzy wierzyli, że świat jest zdominowany przez Szatana, a ten ma do człowieka najłatwiejszy dostęp, kiedy tylko zatrzymujesz się na dłużej. Wyznawcy tej religii nie mieli ni swojego domu, ni rodziny, ni przyjaciół, ni ojcowizny, żyli (każdy z nich osobno) w wiecznej pielgrzymce, wędrując przez Matuszkę Rosję pośród śnieżnej zamieci lub w sakramenckiej spiekocie, zawsze nieustannie w drodze aż po śmierć.