WSZĘDZIE  I  NIGDZIE

*Kiedy wyruszam w podróż, znikam z map. /Jak mam wyłączony telefon/ nikt nie wie, gdzie jestem. W punkcie, z którego wyszłam, czy w punkcie, do którego dążę? Czy istnieje jakieś ``pomiędzy``? Czy jestem jak ten zgubiony dzień, gdy leci się na wschód, i odnaleziona noc - kiedy na zachód?*

(Bieguni, s. 60)

A co z tymi, którzy - jak kosmonauci - nawet przez 9-10 miesięcy tysiące kilometrów stąd orbitują sobie w międzygwiezdnej przestrzeni, i z każdym dniem TAM W NIEBIE w zależności od kierunku lotu tracą lub zyskują to, co wraz ze zmarszczkami otrzymujemy w gratisach my-Ziemianie tutaj? Do 2011 r. odbyło się 135 takich misji wahadłowcami  i promami kosmicznymi z kupą ludzi na pokładzie i całym tym ich niewiarygodnym marsjańskim oprzyrządowaniem. Wszyscy oni byli wszędzie - i nigdzie?

Według teorii Minkowskiego, czterowymiarowa Czasoprzestrzeń Einsteina się *zakrzywia*, i w rezultacie, gdybyś odleciał należycie daleko, mierząc czas swego odlotu precyzyjnym zegarkiem pokładowym, po powrocie - po kilku np. latach?? - mógłbyś jako wciąż młody człowiek *w domu* zastać jedynie swoich praprawnuków - i to już jako starych brodatych dziadków. To wszystko nie na głowę starej babki, więc piszę to, sama nie wierząc we własne słowa.

Czytamy dalej na tej samej stronie:

*Czy obowiązuje mnie to samo prawo, z którego dumna jest fizyka kwantowa - że cząstka może istnieć jednocześnie w dwóch miejscach? Czy inne, o którym jeszcze nie wiemy i którego nie udowodniono - że można podwójnie nie istnieć w jednym i tym samym miejscu?*

Czym jest w takim razie nasza obecność? Skoro nie tylko teoretycznie MOŻESZ żyć w dwóch światach równoległych: tutaj umocowany w swoim lokalnym jakimś adresie - i tam, Bóg jeden wie, gdzie konkretnie?? Albo mimo wyraźnych fizjologicznych i wegatatywnych objawów *życia* - tak naprawdę NIE ŻYĆ WCALE?! Jesz, śpisz, coś tam mówisz, chodzisz na siłownię i robisz sobie kolejne odsysanie tłuszczu, kochasz i nienawidzisz - ale ciebie de facto wcale tutaj nie ma!

M a s a k r a.

Oddajmy głos narratorce:

*Myślę, że takich jak ja jest wielu. Znikniętych, nieobecnych. Pojawiają się nagle w terminalach przylotów i zaczynają istnieć, gdy urzędnicy wbiją im do paszportu stempel, albo gdy uprzejmy recepcjonista w jakimś hotelu wręczy klucz. Zapewne odkryli już swoją niestałość i zależność od miejsc, pór dnia, od języka czy miasta i jego klimatu /najwięcej odlecianych jest w Nassau na Bahamach - najmniej na Szpicbergenie/. Płynność, mobilność, iluzoryczność - to właśnie znaczy być cywilizowanym. Barbarzyńcy nie podróżują /chyba że są tzw. *dzikimi* uchodźcami, którzy przemieszczają się nielegalnie w kontenerach, na pontonach czy wpław/, oni po prostu idą /jak amerykańskie bizony/ do celu albo dokonują /jak Hunowie, Wikingowie czy inni Tatarzy, hitlerowcy/ najazdów.*

(s. 61 - op. cit)

Świat 3. tysiąclecia po Chrystusie w niczym nie przypomina naszych rodzimych Prokowskich Chrustów, gdzie czas prostego poczciwego człowieka płynie koliście, i wciąż wchodzisz do tej samej, swojskiej jak Krasula czy Mućka rzeki.

Wystarczy spakować szczoteczkę do zębów do poręcznej walizki, by się o tym wreszcie przekonać.