Wrócę do truizmu: czy kultura osobista idzie w parze z wykształceniem / pochodzeniem / materialnym statusem etc.?

Na pewno nie, ponieważ wrodzoną dystynkcję ma się zapisaną w genach. Nawet w genach tego pańszczyźnianego chłopa, z którego tak niedawno naigrawał się niejaki Danielak Lutek. Pardon: Jerzy Stuhr!

Jednak owa osobista kultura, zwłaszcza u ludzi wykształconych / nieźle urodzonych a na pewno dobrze wychowanych, nie raz i nie dwa zostaje wystawiana na wyjątkowo bolesne próby.

Widzę to po sobie a także u innych, w jakimś sensie mnie tożsamych, osób.

Są bowiem takie typiszcza, do których w żaden sposób nie można przemówić [wrodzoną lub nawet nabytą] uprzejmością, delikatnością, czyli tą – nazywaną normami społecznego współżycia – kulturą.

Bo ci nad-wymagający od innych tego szeroko rozumianego zjawiska sami zachowują się niczym frazeologiczny kawał chama. Niemniej: im akurat wolno wyśmiewać cudze poglądy, również religijne, obrażając przy okazji naprawdę delikatne „uczucia” swoich -prawdziwych bądź wydumanych – adwersarzy.

I dopiero gdy miejsce eufemizmów zastąpi ocierająca się o grubiaństwo, dosadność, wówczas szok:

- No coś podobnego, kto by to pomyślał! Że taka / taki… dama / gentelman [niepotrzebne skreślić].

Ponieważ często-gęsto do wymienionego rodzaju osobników nie da się inaczej podejść niż z obiegowym kijem i pałką. I dopiero w momencie, kiedy rzeczywiście, choć symbolicznie nakopie się do ich umownych „szmat”, wtedy zaczynają nabierać jakiego takiego respektu. Przynajmniej na pewien czas.