KWARANTANNA

Spróbujmy wspólnie zabawić się w tworzenie beletrystyki interaktywnej.

Jeśli macie dużo wolnego czasu z powodu koronawirusa, jeśli co jakiś czas „wchodzicie” na tę stronę, podpowiedzcie mi, proszę, jak rozwinąć pomysł na powieść w odcinkach.

Jak długie odcinki?

Czy więcej dialogów, czy opisów?

Jak i jakie postaci zbudować?

Jakie wątki główne, jakie poboczne?

Z lekkim humorem?

Nieco erotyki?

Morał?

Finał?

Na „gorąco”?

Jak dużo polityki wmieszać?

I jakiej?

I czy w ogóle to dobry pomysł?

A może będziemy pisać to razem? Albo równolegle? Może inne pomysły?

Poniżej zamieszczam początek powieści (ale można go oczywiście zmienić).

SEMPER

KWARANTANNA

1.

Wybrałem numer dyrektora, przysunąłem sobie komórkę do ucha i szedłem dalej korytarzem.

– Panie dyrektorze... – zacząłem, gdy usłyszałem, że odebrał. – Opera, portier, Paweł Miesiąc. Parę minut temu mieliśmy alarm przeciwpożarowy na terenie Opery. W części hotelowej, gdzie od kilku godzin mamy kilka osób na kwarantannie. Te pielęgniarki ze szpitala, wie pan. Musiałem tam wejść, sprawdzić... Tak, że, w zasadzie, nie powinienem już stamtąd wychodzić, tylko zostać na tej cholernej kwarantannie razem z tymi pielęgniarkami.

– O kurwa... – usłyszałem od dyrektora.

– No właśnie... – zawiesiłem głos na chwilę. – Trzeba by ściągnąć innego portiera chyba... – Skręciłem, pchnąłem drzwi na korytarz, zeskoczyłem kilka stopni i kontynuowałem szybki marsz. – Ale muszę teraz wrócić na portiernię i skasować na panelu fałszywy alarm. Był spadek napięcia i akurat w części hotelowej jedna cholerna czujka zareagowała. Nic się nie stało, ale wejść musiałem.

– Rozumiem, panie Pawle.

– A teraz, panie Dyrektorze, muszę wracać na portiernię, skasować ten fałszywy alarm w systemie. – Korytarz ciągnął się niemiłosiernie. – Monitoring już powiadomiłem. Ale wyłączyć muszę, mam na to niecałe dwie minuty. Bo później zacznie wyć w całym budynku i okolicy. Włączy się niepotrzebnie drugi stopień, a nie ma przecież żadnego pożaru.

– Aha...

– Zamknąłem drzwi do kwarantanny, do naszego hoteliku, teraz idę właśnie na portiernię, ale... – Wreszcie schody, a potem zakręt... No... – Czy ja mam zostać, czy ściągamy innego portiera?

– Przecież musimy. W ogóle nie ma o czym mówić.

– No właśnie, panie Dyrektorze. I dezynfekcja portierni i tak dalej. Niczego po drodze nie dotykałem, ale panel ppoż, klucze, portiernia... – Nareszcie korytarz z orkiestronem. Potem zakręt, znowu schody, kolejny korytarz... Cholerny labirynt. – Zaraz dzwonię do Jurka, on mieszka blisko, mógłby tu być za kwadrans. Miał mnie jutro rano zmieniać...

– To proszę go ściągnąć, a ja już jadę. Proszę powiadomić sanepid.

– Oczywiście. Czy coś jeszcze, panie dyrektorze?

– Nie. Będę najpóźniej za pół godziny.

– To rozłączam się. Do zobaczenia, panie Dyrektorze.

– Do zobaczenia, panie Pawle.

Rozłączyłem się wreszcie. W jednej dłoni trzymałem komórkę służbową, w drugiej mały pęk kluczy. Do klapy marynarki miałem jak zwykle przypiętą kartę z chipem, otwierającym każde drzwi.

Byłem już na korytarzu, zacząłem biec. Za dziesięć, piętnaście sekund będę na miejscu. No. Zdążę. Jasne, że zdążę. A potem? Cholera... Co potem?