(...nie spartolony wiersz) 

I ro­zum jego jaw­nie kpił 

Z bez­płod­nych wie­ków i bez­czyn­nych. 

Michaił Lermontow `Demon - powieść wschodnia` 

lęgną się. wychodzą ze mnie 

podkarlałe dziewczyny z plastrami na szyjach 

ukrywające głębokie i gorzkie malinki 

ludzie rysowani złamanym ołówkiem 

teksty, których nie rozumiem 

tworzone pismem automatycznym 

jak ten 

tyle treści chciałoby się w nim zawrzeć: 

godziny jałowego krzyku 

całą weird fiction 

jaką w sobie noszę 

streścić sen: ja, niczym 

pieprzony Kim Dzong Un 

wizytujący fermę drobiu 

obok - przydupasy z notatnisiami 

pochwalić się, że ostatnio 

nie zdarzyło mi się 

jeździć po pijaku 

(dokonanie na miarę pokojowego Nobla!) 

opisać pogorzeliska 

(znane z autopsji. z eutanazji) 

te hektary zjarane do gołej ziemi 

które czuję pod skórą, pod czaszką 

tę potrzebę niszczenia, żałosną i piromańską 

to, że jest mi obojętne, 

czy po śmierci będę zapomniany 

choć nie powiem: 

fajnie byłoby przejść do historii 

być kojarzony z czymś, najoględniej 

mówiąc, niegrzecznym 

jak Kozakiewicz, którego sukcesów sportowych 

nikt już nie pamięta 

zostać mordercą? e tam 

Krystiana Bali i tak nie przebiję 

poza tym dymaliby mnie w pierdlu 

chyba se pierdyknę tatuaż 

na przedramieniu: `poetry will tear us apart` 

...a to ciągle płonie 

trawi