wystarczy chwila nieuwagi

lekkie przymknięcie powiek

albo nawet krócej - i nie spostrzegasz, kiedy

pozostaje cień, jedyny ślad bytności

(chmura przenika niepostrzeżenie

zabiera wszystko po drodze)

nie ma nawet śladów piór, podeszew

meandry cieńszych od włosów

linii papilarnych prostują się

(patrzysz, człowieku, przez gęsto okratowane

oczy - i świat jawi się jako sztywna cela

w pierdlu zbudowanym z lukru

- przynajmniej ja tak mam)

więc chyba lepiej nie zakrywać oczu

może powinienem

rozsiąść się wygodnie na schodach

i obserwować, jak rozpada się

kruche, ulotne

rdza zaciera litery na drogowskazie

na dróżce wyrastają cholernie kiczowate

piaskowe różyczki