"Wypłaszczycie"? Jeżeli tę głupotę powtarza się we własnym wierszu, to przynajmniej przydałoby się wziąć ją w cudzysłów, bo to że jeden z drugim głupek stwarza tego rodzaju werbalne potworki, to wcale nie oznacza, iż my - słudzy - [zazwyczaj] pięknego słowa mamy to powtarzać jak mantrę.
Teraz jeszcze (po)czekam na "osobową pacjencję".

A mnie się wszystko podoba co pisze
Ania.
Pamiętam jaki ma dystans do siebie:
Napisała kiedyś
Pamiętam i zapamiętam.
Nie jest megalomanką.

Tak trzymaj!!!

Nie zapisało się:

Napisała kiedyś " Ja poecina marny"
-----------------------------------

Świetny ośmiozgłoskowiec z subtelnymi rymami, stałym rytmem oraz swoistą melodyjnością, a przy tym bogaty w treść. Podziwiam i gratuluję, ze udało się całość zamknąć w 150 słowach.

"Poecina marny"??? To pani nauczycielka języka polskiego nie rozpoznaje rodzajów? Męskiego oraz żeńskiego?
I teraz się dziwić, że mamy taki nie inny poziom nauczania :]

Szczerze mówiąc, nie pamiętam, abym napisała o sobie cyt. poecina marny, ale chętnie się dowiem od innych. Droga pani Befano, myślę, że wystarczy już pani złośliwości, bo nie trzymają ani klasy ani poziomu. A ocena mojej pracy jako nauczyciela języka polskiego nie należy do pani a do dyrektora mojej szkoły i do uczniów, których uczę. Niech pani da spokój, bo to nie przystoi tak dystyngowanej damie.

Droga pani Aniu,

odnoszę się do cytatu, to po pierwsze;

po drugie z tą odmianą / odmianami też nie jest tak do końca... Bowiem w poprzednim wierszu [do swojego Anioła Stróża] napisała Pani "litań", poprawiwszy później na "czytań", gdyż zwrócono Pani uwagę na beju;

po trzecie: mam status nauczyciela [akademickiego] oraz studia neofilologiczne, więc i krytykować mogę. A krytykuję m.in. dlatego, iż Pani obniża w swoich ocenach "poprawność językową" Użytkowników bez poda(wa)nia jakiegokolwiek własnego uzasadnienia sama u siebie czyniąc pewne - nazwijmy - uchybienia [zob. pkt 2]. Uczniowie, droga Pani nie oceniają, bo to ONI mają od Pani przyswajać wiedzę, a nie żeby Pani się przed nimi "tłumaczyła". Z kolei na PubliXo, a jest tu Pani wystarczająco długo, to powinna Pani również zauważyć, iż obniżając komuś "poprawność", zwyczajowo uzasadnia się tę swoją decyzję...

Wreszcie kwestia ostatnia: nie jestem żadną "damą" i nigdy do bycia takową nie aspirowałam. Nie znoszę jednego: braku poczucia sprawiedliwego "subiektywizmu", czyli dystansu wobec zaprezentowanego utworu. Akurat tekst podobać się nie musi, lecz obniżanie komuś - zresztą całkowicie nieuzasadnionych ocen - za jego znajomość ojczystego języka, zwłaszcza tam gdzie nie ma rażących błędów, przypomina mi najgorsze czasy szkolnych lat. I tu będę zachowywać się zawsze niczym owa "jędza brutalna".

Widzę, że bardzo dokładnie śledzi pani moje poczynania na publixo. Nie wiem, czy to zaszczyt, czy niekoniecznie... Proszę zostawić mnie w spokoju, nie potrzebuje drugiego anioła stróża. Z drugiej strony pani negatywne komentarze dużo mnie nauczyły...

Szanowna Pani,

ja odnoszę się do tematyki, nie Pani osoby. Wiersze czytuję, choć nie każdy z nich komentuję i nie wszystkim wklejam oceny.

Proszę mnie umieścić na Czarnej Liście; płakać z tego powodu nie będę...

Jakie jest ponadczasowe przesłanie tego pięknego wiersza, w którym Turkmenia i jej Turkmeni są literackim ekwiwalentem każdego kraju i narodu, który DZISIAJ zmaga się z zarazą?

Los wasz się na lepsze zmieni,
jeśli władzy głupiej rady
pochowacie do szuflady.

(cytat z pamięci)

Ta w strasznych opałach Turkmenia jest dzisiaj wszędzie: w USA, we Francji, na Ukrainie, w Chinach, w Australii, na Haiti - i u nas w Polsce. Wszędzie borykamy się z pandemią i wszędzie przyszłość będzie zależała od naszego zdrowego rozsądku i solidarności w walce o przetrwanie

To, co jest pieprzem i solą wielkiej literatury - nie lukrem i nie cukrem! - solą i pieprzem - to jej humanistyczny uniwersalny wyraz.

Jeśli tego wyrazu w tekście nie ma - nie ma tekstu

Przeczytałem z przyjemnością, chociaż tekst ironiczny ale podszyty też powagą teraźniejszości.

Rytm czytania też zachowany, a to dla mnie ważne.

Na turkmeński syndrom (patrz nagłówek) już niemal od roku cała planeta Ziemia

Napisałam CIERPI, ale wyszło, co wyszło.

Co jest nie tak z tym edytorem, że człowiek pisze jedno, a Czytelnik czyta drugie??

Z ciekawością, a jednocześnie z wielkim zażenowaniem przeczytałem tę wymianę zdań. Pojawiło się rutynowe czepialstwo. Proszę sprawdzić w "Słowniku języka polskiego" - "poecina" to rzeczownik rodzaju męskiego. Czyli uczył Marcin Marcina...