pismem automatycznym

tfuj. mam lepkie ręce. właśnie

obdzierałem patelnię z oleju i sadzy

zdrapywałem czarny nalot. kuloodporny

pancerz. uświniłem się nieludzko

po łokcie i dalej w las. i więcej smug

dłonie jak u mechanika. a przecież

cały dzień utopiłem w bezbłogim lenistwie

wałkonieniu się, od którego tylko plery bolą

strzyka w każdym możliwym stawie

cierpiący na ledwie odczuwalną apraksyjkę

rozlewam kawę, rozsypuję ślady

zacierają się tryby tego tekstu

pękają bańki mydlane

żwir się sypie, tłuczone szkło

dobre pół nocy wyobrażałem sobie

chodzenie po workach na śmieci

miękkich, wypełnionych ciałami zwierząt

pociętą gąbką ze starych wersalek

wdeptywanie się. pokruszone paciorki.

odbicia w nich, niczym w lusterkach dentystycznych

***

ktoś patrzy na moje brudne łapy

krzywi się z odrazą, jakby był świadkiem

sekcji zwłok topielca z gatunku zielonkawych

wzdęciaków

nie da się więcej dotknąć

choć - wiadoma sprawa - będę prosić, skomleć

na kolanach i w wierszach. padać.

do nóg, na podeptanie.

***

jest dość późno, więc czuję się stary

mojej bródce wyrasta siwa broda

zakola łysieją

ważkie pytanie: czy wam,

którzy to czytacie

każdej jesieni też psują się zęby?

***

kogoś śmieszy, innego - żenuje ten

kompletny brak poetyckości

niezawartość

zaraz będzie ranek

boli mnie na górze i głęboko

pewnie - jak co roku - szóstka