`Nawet piekło ma swoich bohaterów.`

— z filmu Dziewiąte wrota

myśli się o tobie

stwarza maść gojącą wojny światowe

klajster do zalepiania wyrw w pamiętnikach

gumkę myszkę ścierającą fałszywe wydarzenia

całe bukłaki, stągwie balsamu przeciw linieniu

zielonkawy żel zapobiegający wypadaniu poglądów

magiczną maź bez właściwości (podobno zatrzymuje

monety w portfelu, kasa nie rozchodzi się

zbyt szybko, nawet, jeśli jesteś rozrzutny

— ale jakoś w to nie wierzę)

planuje się zamieszkać w Nikłońsku

(ultrapolis tuż za strumykiem; miasto miast,

właściwie - składowisko parowych domów

dawno wycofanych z użycia machin

oblężniczych i tych do wyrobu szlachetnych kamieni

— z wapna i powietrza, z wężowych wylinek),

osiedlić na chwilę

paradoksalnie długi moment

przystanąć w biegu

i nie spostrzec się, kiedy minie

reszta danego nam czasu

przespać tam resztę życia

opłacać cogodzinny czynsz

bulić bajońskie grosze, nie przejmować się niczym

(zamkowe, grube mury ogrzewane kominkiem

w którym płoną nakazy eksmisyjne, pisma

groźnej treści, delaurki od komorników)

ech, kłamie się bezczelnie

nawet w fantazjach

zamawiam­ cudaczną taksówkę

by przyjechać do ciebie. ponieistnieć razem

rzeczywistość? nie ma czegoś takiego

jakby musiała być - miałaby kształt

starego passata B2, w którym śpią fioletowi

kloszardzi. formę pozbawionego kół wraku,

ruiny bez szyb, wrosłej w asfalt, brązowej

od rdzy skorupy. resztki samej siebie.

rzucam się w chmury. jakby nigdy nic

udaję, że wróciłem z pracy. dziś, dajmy na to

jestem nieludzko zmęczony (ja i harówa!)

robotą w stoczni, kopalni, w fabryce

androidów, albo siakiejś manufakturze

gdzie bite osiem godzin preparowałem

ciała kotów i psów

ozdobne truchła

im bardziej w to wierzę

tym bardziej mnie nie ma