Jakie drogi, takie progi

Na ulicy lewicy trwa protest,

wybiegli z samotnego domu.

Na drzewie ptak ćwierka,

widzi jak pycha się rozpycha,

chcąc śmierci dla życia.

O drzwi świątyni rozbija

tablice dekalogu,

nie chce woli Boga „ Nie zabijaj”

i jak szarańcza.

wskakuje przez „okno życia”,

rozdzierając członki na strzępy,

na dłoniach lśni złowroga błyskawica.

Nie chcą wiedzieć, jaka jest prawda,

co ukryło się w zakamarkach sumienia.

Teraz wyszło na ulicę i wrzeszczy,

nie kwapi się przyznać do tego,

Że swoje szczęśliwe drogi

Pogubiło i uciekło w ciemne,

Rogowe odłogi.

Ulicą lewicy idzie protest,

przeciw światłu, bo wkrada się

w zakamarki sumienia.

Nie chce podność dłoni do góry,

a więc biedne sumienie

ucieka w ciemne zakamarki

i zbłąkana wola resztki soli

wyrzuciła na ulicę.

Już światło nieba wzbudza niepokój,

a matka krzyczy:

narodziłęś się, by na świecie

nieść miłość, a nie siąć zamęt.

Twardy orzech ma teraz do zgryzienia,

jak wrócić do światła,

do miłości,  czym oddycha

cała ziemia.