Wciąż upycham zmartwienia po kątach,

coraz trudniej dogadać się z życiem.

Duszy diabłu tak szybko nie oddam.

Za plecami ten chichot już słyszę.

Każdy dzień jak koralik różańca

i modlitwa o chwilę wytchnienia.

Ile zniosę, pozwolę się szarpać,

zanim z rąk znów wypadnie mi brewiarz?

Boli kark od ciężaru przygięty,

nie podniosę też głowy wysoko.

Pewnych stanów nie można uleczyć,

tęsknotami i żalem się sączą.

To, co we mnie - zlęknione i ciche.

Co dla oczu - uśmiechem przykryję.

Dobrej chwili, jak liny się chwycę,

na kolejną zaczekam cierpliwie.