Precyzacja swojego własnego Odbiorcy i odpowiedni dobór tytułów są podstawowym warunkiem, by móc w ogóle - i to z powodzeniem - wystartować w świat twórczości. Wcale nie musisz niczego studiować, wiedzieć coś o historii literatury świata, w ogóle mieć jakąkolwiek głębszą wiedzę z jakiejkolwiek dziedziny - i mimo to prawdziwie cieszyć ludzi swoimi wierszykami, bajkami, romansami /mowa o gatunku literackim/, piosenką, opowieściami przygodowymi  itp., itp.

Czy to możliwe?? Naprawdę można być zwykłym gimnazjalistą, mieć w głowie tzw. *raczej pustki* - i zostać wybitnym pisarzem?! Naturalnie. Niedowiarków odsyłam do zdumiewającego dorobku XIX-wiecznego wybitnego twórcy, francuskiego poety Arthura Rimbaud z jego sztandarowym *Statkiem pijanym* napisanym, kiedy jego autor miał zaledwie... 17 lat?

Większość młodych ludzi w tym wieku d z i s i a j nie potrafi sklecić żadnej spójnej wypowiedzi: ni listu do dziewczyny, ni streszczenia, ni dłuższej relacji z meczu, ni czegokolwiek. Zauważyliście Państwo, że nasi nastolatkowie w komunikacji werbalnej posługują się wyłącznie monosylabami?

Tak. Nie. Z kolegą. Wiem. Byłem u Jurka. Nie wiem. Jutro.

Jak się to pokolenie porozumiewa w sieci?? Przy pomocy emotek?

No, dobra. Mamy już wiedzę o naszych Adresatach, dla których piszemy, wiemy, że tytuł - to rodzaj wizytówki tekstu, a ta powinna mieć co najmniej ręce i nogi... I co dalej?

T E M A T Y K A

I tutaj - niestety, niestety - ten pies pogrzebany.

Dlaczego?

Bo kiedy typujesz jakiś konkretny ciężki temat, np. wojnę polsko-bolszewicką albo portret psychologiczny papieża-Polaka czy impresje z Turcji, to bez dogłębnego oczytania i osobistych doświadczeń (na których przede wszystkim bazował wyż. wym. francuski Poeta) w ogóle o pisaniu zapomnij.

Jak to rozumieć?

Tak: kiedy zabierasz się za jakąkolwiek wiarygodną publikację, nie możesz pisać o tym, co ci mówiła straganiarka czy co usłyszałeś od sąsiada przy wódce - no, chyba że to był sam profesor zwyczajny! Nie możesz gdybać, snuć półzmyślenia i półprawdy, opowiadać farmazony i duby smalone, bazując na powielanych w nieskończoność pogłoskach? Których ziarno może być prawdziwe, ale cała reszta to jedynie czyste plewy?

Pisarz i Poeta są siewcami. Odpowiadają własną głową za to, co ich ręka sieje.