Ogłoszenie parafialne - Poszukiwana

Poszukiwana mądralucha. Na czerepie czarcie znamię,

między kłami lub gdzie na krzywej japie gałów wypucz.

Poślina ta kupy wymiata nie swoimi rączkami,

bo jej wymanikiurowane - mądraluchy tego typu

nie chcą, by im rączki zaśmierdziały;

kontakty ma ze skrzeczącymi mamuśkami.

Na podstawie następującego tekstu:

`befana_di_campi

(autor), wczoraj o 12:57

Już o tej nazywanej kobietą, `osobie z macicą` w 2018 roku napisałam:

Czarcie znamię exemplum na czerepie nowoczesnej pośliny,

(mieliby używanie Sprengery wspólnie z Krammerami)

Ten gałów wypucz, krzywa japa i jad pomiędzy kłami,

bo wie mądralucha, kiedy dziecię z kąpielą dać wcisnąć sobie do brzucha,

a kiedy je stamtąd wyskrobać pordzewiałymi wieszakami…

Teraz znów w akcji. Niepełnosprawnych kupy wymiata w Sejmie rączkami

wymanikiurowanymi, a jakże, jednak nie swymi, bo by się jej zaśmierdziały.

Ona mamuśkom kody podrzuca, te skrzeczą, gdy reszta kalek nie mniej obolała

cierpi w odleżynach, gdyż mało kto im uwierzy w podobny humanitaryzm.

24.04.2018

Na bieżąco jestem: przedwczoraj, wczoraj, dziś, jutro, pojutrze ;-)`

Jak widać, w wierszyku tym posłużyłam się prawie wyłącznie słownictwem z tekstu befany di campi, zawierającego dziewięć wersów. Prawie każdy z nich zawiera tylko określenia nasycone w najwyższym stopniu nienawiścią i wielką pogardą dla osoby, która w ostatnich czasach jest bardzo znana z wystąpień w obronie praw kobiet.

Nie wiem, czy taki opis postaci należy do fantazji literackiej i czy jest zwyczajnie po ludzku zrozumiały. Dla mnie nie. Może powyższy opis mógłby ewentualnie natchnąć jakiegoś malarza-karykaturzystę, bo tu japa krzywa, gały, poślina (?), jakiś wypucz (?), kły. No i kupy, które się wymiata rączkami, też można namalować. Człowiek to czy potwór jakiś?

Nie znajduję żadnego uzasadnienia dla tego rodzaju pisania. Kiedy czytam, już przy pierwszym wersie zaczyna mnie boleć brzuch z nerwów. Od dziecka uczono mnie, aby nie wyśmiewać się z wyglądu innych, bo to strasznie prostackie. Mówiono mi „nie rób drugiemu, co tobie niemiłe”, co po katolicku znaczy „miłuj bliźniego swego jak siebie samego”.  Oczywiście nie zawsze mi wychodzi, ale wiem, kiedy moje sumienie robi mi wyrzuty.

Do czego potrzebna jest taka pisanina? Do wzbudzenia u osób o innych poglądach oburzenia, jeszcze większej złości, reakcji odpowiedniej do tego poziomu?

Na tym polega spirala nienawiści. Psycholog powiedziałby pewnie, że taka agresja w pisaniu może być spowodowana samotnością autora, który spragniony jest poczucia, że wywołuje jakąś reakcję. Czuje wtedy, że żyje. Dla mnie to jest bolesne pisanie i bolesne czytanie. Bez żadnego pożytku dla czytelnika. Jeśli autor czy autorka ma przyjemność stosowania takich opisów, to jego czy jej sprawa. Mamy też wolność słowa. Jedynym wyjściem jest omijanie tekstów, kiedy się widzi konkretne nazwisko czy pseudonim. Ale szkoda, bo można też natrafić na dobre teksty tego samego autora czy autorki.