błękitne skalpele spowiły horyzont

szkarłatne kryształki krwi

wchłonęły orbity

wiecznie niestabilnych planet

jednokierunkowy uścisk czasu

nałożył pętle

w cieniu przezroczystych szubienic

wówczas dziecko w lustrzanej przestrzeni

podniosło kamienie

usłyszano uderzenia

trwały na tyle długo by zwątpić

wskrzesiły ogień

odwrotna strona mroku

poczęła poranki rodzące cienie

zakryły brzask światłem fałszywej jutrzenki

lecz w ożywczej dłoni słońca rozkwitły stokrotki

zroszone płaczem spalonych wierzb

zadrgała galaktyczna pajęczyna

nowe rozdanie wielu możliwości.

lud kolejny już raz

rozporządza nimi według uznania

na szachownicy wszechświata

skupione na grze szare istoty spraw

w nieustannym ruchu pielęgnują

działkę nieskończonej przestrzeni

z urodzinowego tortu

dziecko wydłubuje

blask cukrowych gwiazdek

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

w szczerym polu obłuda zwiędnie

pług wyrzeźbi życiodajne blizny

burza błyskawicznie rozsieje deszcz

pod sklepieniem nasion

rozbrzmiewać będą pierwsze piosenki wzrastania

kluczem gęsi natura otworzy drzwi horyzontu

zaprosi słońce by oświetliło próg

przez który przejdzie życiodajnym ciepłem

wiatr rozwieje warkocze linii wysokiego napięcia

odetchnie z ulgą

nie zwątpi w sens wzrastania

w pionowych gałązkach strumieni

na każdej zakwitnie szybowanie jaskółek

a wianki z kwiatów

przeplatane czerwonymi płatkami

roztańczą śpiew skowronka

niewidzialne zauroczenia

przezroczystym nieuchwytnym pięknem

otulą delikatnie zawołania zagubionych doznań

jeżeli człowiek nie przeszkodzi

odchodząc za daleko

by wrócić w naturalny sposób