Postanowił być szczęśliwszy. Nie lepszy, bo najlepszy był.

Wiedział wszystko, znał świat, ludzi i ich kochał.

I dlatego cierpiał, a chciał być szczęśliwy.

Rozpalił stosy dla złych, walczył mieczem i słowem. Strzelał.

Nawracał (głównie siłą) i wiedział, że grzesznych czyni lepszymi.

Czuł dreszcz rozkoszy. Szczęście misji.

A ponieważ był najmądrzejszy nie pytał ofiar, czy chcą zmian.

Przecież wiedział lepiej.

Budował obozy resocjalizacyjne, uczył patriotyzmu, idei i historii.

Tej właściwej.

Aż został doceniony. Otrzymał z rąk najwyższej władzy świeckiej i duchowej order św. Józefa.

I stał się szczęśliwy.

Nie chciał słyszeć, że normalni dodawali do nazwy orderu pewne nazwisko z Rosji.