Szarik siedział nad brzegiem morza. Wspominał stare dzieje.

- Chał! Chał! - odezwał się w stronę mew.

Woda rozbryzgiwała się, tworząc w piasku dziwne łachy, z których to, raz po raz, wychylały się wodorosty, czy strzyż glonów, zszuranych i tafionych bryzgiem przesuwającej się fali.

Szarik wstał i zamerdał ogonem.

Nad brzegiem pojawił się Czernousow.

- Gdzież to masz piesku swego pana? Zjadłem już kaszkę gryczaną, a że nogi mam hyże, postanowiłem go odwiedzić- starego kompana.

Ale Szarik nic nie odpowiedział. Obwąchał tylko nogawkę i zrozumiawszy, że dwunóg jest kimś w rodzaju wojaka w podróży, zasalutował łapą, tak jak nauczyła go Marusia.