Autorem wiersza jest WISŁAWA SZYMBORSKA `wybitna Polaka poetka i literatka`. Uhonorowana nagrodą Nobla, a wiersz `Ten dzień` napisała w podziwie i hołdzie jednemu z największych w dziejach ludzkości  ludobójców i katów własnego narodu i nie tylko własnego.

Oto lsta kolejnych odznaczeń Wisławy Szymborskiej:

Odznaczenia i nagrody:

Order Orła Białego

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)

Złoty Krzyż Zasługi (1955, w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki)      Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Nagroda Fundacji im. Kościelskich (1990, przyznana wyjątkowo, jednorazowa Nagroda im. Zygmunta Kallenbacha za najwybitniejszą książkę ostatniego dziesięciolecia)

Nagroda Goethego (1991)

Nagroda Herdera (1995) doktor honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (27 lutego 1995)[27] – jedyny doktorat honorowy, który przyjęła poetka.

Nagroda Literacka Miast Partnerskich Torunia i Getyngi im. Samuela Bogumiła Lindego (1996)

Nagroda Nobla w dziedzinie literatury (przyznana 3 października 1996, wręczona w Sztokholmie 9 grudnia 1996).

Komitet Noblowski w uzasadnieniu przyznania poetce nagrody napisał: „za poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości” ( Niesamowity komentarz dla Noblistki(!).

tytuł Człowiek Roku tygodnika „Wprost” (1996)

Honorowe Obywatelstwo Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa (1997)

Dziecięca Nagroda „Serca” za pomoc dla świdnickich dzieci. Za pośrednictwem Jacka Kuronia i jego Fundacji „Pomoc Społeczna SOS” przekazała część Nagrody Nobla na zakup okien do budowanego w Świdnicy Europejskiego Centrum Przyjaźni Dziecięcej.

Złoty Medal Honorowy za Zasługi dla Województwa Małopolskiego (2012) - pośmiertnie.

Nagroda Miasta Krakowa (1954)

Dla upamiętnienia Wisławy Szymborskiej, m.in. jako autorki wiersza „Otwornice”, w 2018 jeden z nowo odkrytych gatunków otwornic nazwano Cyrea szymborska[32][33].

Laudacja Noblowska[edytuj | edytuj kod]

„W Wisławie Szymborskiej Szwedzka Akademia chce uhonorować przedstawicielkę niezwykłej czystości i siły poetyckiego spojrzenia. Poezji jako odpowiedzi na życie, sposobu na życie, pracy nad słowem jako myślą i wrażliwością. Wiersze Wisławy Szymborskiej to perfekcja słowa, wysoce wycyzelowane obrazy, myślowe allegro ma non troppo, jak nazywa się jeden z jej wierszy. Jednak ciemności, której nie ulegają one bezpośrednio, wyczuwa się w nich tak, jak ruch krwi pod skórą”. (kolejny super(!) komentarz dla Noblistki).

Myślę, że kategorii wierszy o Stalinie, Wisława Szymborska jednogłośnie otrzymałaby piersze miejsce przynajmniej w Europie.

Przedstawiam dwa wiersze na ten sam temat. Zagadka jest prosta. Który wiersz zawiera prawdę, a który jest `pryszczaty`?

Ten dzień     (wiersz o śmierci Stalina W. Szymborska)

Jesz­cze dzwo­nek, ostry dzwo­nek w uszach brzmi.

Kto u pro­gu? Z jaką wie­ścią, i tak wcze­śnie?

Nie chcę wie­dzieć. Może cią­gle je­stem we śnie.

Nie po­dej­dę, nie otwo­rzę drzwi.

Czy to ra­nek na okna­mi, mroź­na skra

tak ośle­pia, że do­ko­ła pa­trzę łza­mi?

Czy to ze­gar tak za­dud­nił se­kun­da­mi.

Czy to moje wła­sne ser­ce wer­bel gra?

Póki nikt z was nie wy­po­wie pierw­szych słów,

brak pew­no­ści jest na­dzie­ją, to­wa­rzy­sze...

Mil­czę. Wie­dzą, że to cze­go nie chcę sły­szeć -

mu­szę czy­tać z po­chy­lo­nych głów.

Jaki roz­kaz prze­ka­zu­je nam

na sztan­da­rach re­wo­lu­cji pro­fil czwar­ty?

- Pod sztan­da­rem re­wo­lu­cji wzmac­niać war­ty!

Wzmoc­nić war­ty u wszyst­kich bram!

Oto Par­tia - ludz­ko­ści wzrok.

Oto Par­tia: siła lu­dów i su­mie­nie.

Nic nie pój­dzie z jego ży­cia w za­po­mnie­nie.

Jego Par­tia roz­gar­nia mrok.

Nie­wzru­szo­ny dru­kar­ski znak

drże­nia ręki mej pi­szą­cej nie prze­ka­że,

nie wy­krzy­wi go ból, łza nie zma­że.

A to słusz­nie. A to na­wet le­piej tak.

A oto wiersz jednego z najbardziej genialnych poetów rosyjskich, który za napisanie wiersza o Stalinie został zesłany do Łagra pod Władywostokiem, gdzie `uhonorowano` go męczeńską śmiercią za pisanie prawdy o największym zbrodniarzu w dziejach ludzkości.

Jak to jest możliwe, żeby napisać o Stalinie dwa, tak odmienne wiersze?

Tak się dzieje, jak ktoś służy panu, a ktoś inny kopie pana w dupę.

Okazuje się, że podlizywanie się władzy bardzo się opłaca. Można zyskać sławę, pieniądze i chwałę.

Zatem gdzie jest prawda, a gdzie fałsz?  I czy taką chwałę można rzeczywiście nazwać chwałą?

Na to pytanie musicie sobie odpowiedzić sami.

Wiersz o Stalinie

Napisał Osip Mandelsztam, człowiek prawy, który szybko umarł, bo nie umiał panu służyć.

Człwiek pełen honoru, dla którego prawda była najwyższym dobrem. Prawdziwy Rosjanin, patriota i męczennik. Ktoś, komu powinno się stawiać pomniki, odznaczać i hołubić, jak największy skarb narodu,

ale z pewnością nie Noblem, bo tego z pewnością Osip Mandelsztam by sobie nie życzył.

Wiersz o Stalinie       (Autor Osip Mandelsztam)

Żyjemy tu, nie czując pod stopami ziemi,

Nie słychać i na dziesięć kroków, co szepczemy.

A w półsłówkach, półrozmówkach naszych

Cień górala kremlowskiego straszy.

Palce tłuste jak czerwie w grubą pięść układa,

Słowo mu z ust pudowym ciężarem upada.

Śmieją się karalusze wąsiska

I cholewa jak słońce rozbłyska.

Wokół niego hałastra cienkoszyich wodzów:

Bawi go tych usłużnych półludzików mozół.

Jeden łka, drugi czka, trzeci skrzeczy,

A on sam szturcha ich i złorzeczy.

I ukaz za ukazem kuje jak podkowę –

Temu w pysk, temu w kark, temu w brzuch, temu w głowę.

Miodem kapie każda nowa śmierć

Na szeroką osetyńską pierś.

https://youtu.be/07_7QgBPB7w