- Wpłynąłem na zielony przestwór oceanu.

- Co godosz?

- Gustlik. To taki wiersz. Napisał go Adam Mickiewicz.

- Ale co to mo wspólnego z nami?

- Po prostu, staram się na chwilę zapomnieć, że znajdujemy się pod wodą.

- Acha. Ale niedługo już. Wkrótce się wynurzymy. Jo by ci chcioł powiedzieć Janek...

- Cicho - ostrzegł ich Grigorij. - Słyszę jakiś hałas.

Kapitan Pawłow pochrapywał.

Na Tomasza pokapywała woda. Myślał o harmonii. Gdyby mógł ją pochwycić i zagrać mazura. Woda kapała mu na nos. Bał się.

- A jak to dalej leciało?

- Poczekaj. Spróbuję sobie przypomnieć.

Janek spojrzał w peryskop. Przetarł twarz rękawem.

- Wpłynąłem na zielony przestwór oceanu.

- Ale dalej?

Janek nie był pewien. Próbował sobie przypomnieć. Czołg toczył się podwodnym szlakiem, odczuwał stres.

Wytarł twarz w ręcznik.

- Popłyniemy lichym druchem, co w przestworzach koła tworzy. Gdzie nie spojrzeć, zawierucha, żeby nas tu sen nie zmorzył... - zaimprowizował Janek. Chciał powedzieć cokolwiek.

- Ciemno wszędzie, głucho wszędzie. Co to będzie? Co to będzie. - Tomuś poprawił hełmofon.

Kapitan Pawłow pochrapywał.