Drga światłem to morze jak łąka świetlików.

Jak niebo letnią porą, namiot połoniny.

Idziesz plażą, a woda obmywa ci stopy.

Wyjdź.

We mnie wniknij.

Niech spiję sól spękanymi usty.

Będzie piekło jak ogień, który lunął z nieba

Taki ból jaki kocham.

Wiekuisty.

Bo jest mi dany od ciebie, więc przebacz.

Wszystkie nasze wojny i pokoje.

Tylko morze zostało we mnie chlupoczące.

Chodźmy miła na rybę w radosnym nastroju.

I piwo.

do naszego baru.

„Pod wschodzącym słońcem”

Tam opowiesz ostatni sen letni,

bawiąc się łyżeczką z deseru – szarlotka?

Poczochrasz mi włosy i powiesz w przestrzeni

kochany, to ostatni dzień

jutro powroty w ośrodku

pod stare niebo zakurzone normą.

Gdzieś na styku

życia co plecie się jak warkocz komety.

Może łykniemy kieliszek świetlików,

a ja zliżę z ciebie słony energetyk.

Nanizane krople na włos pomiędzy udami.

Chodź miła.

To noc.

Jesteśmy tu sami.