przebite igłą tępego spojrzenia

zdychają pod ciężarem powiek

marzenia w niedostrzeganiu

na obrzeżach wzroku

ciemne plamki

letarg różanych ogrodów

gdzie wśród gęstych rzęs

zranione łzy rzeźbią kanaliki

plotą trzy po trzy warkoczyki sensu

spowite mgłą

odrzucone daleko od spojrzeń

wytyczają bliskie ślady stóp

zakute w buty

zniewolone pajęczyną brwi

żeby tak jeszcze zdążyć

chociaż figlarnie mrugnąć