Żeby czyjaś zawiść i pogarda

(vide nagłówek)

mogły w ogóle zaistnieć, warunkiem koniecznym jest uprzednie pojawienie się jakiegoś zdecydowanie różnego od całej reszty odnośnika-obiektu porównań.

Ja-gąbka niczego się o sobie nie dowiem, żyjąc wśród identycznych jak ja gąbek. Dopiero pojawienie się np. róży da mi pojęcie o tym, jak bardzo jesteśmy różne: jedna nijaka, szarobura - druga po królewsku piękna.

Zawiść rodzi wszystko, co najgorsze: obmowę, niskie intencje, podłe samopoczucie, "wrzody na wątrobie", pogardę itp., itp.

tak mi źle
właśnie nad sobą płaczę
nie nad tym
czymś

To nic nieważne "coś" - to usychająca róża.

Niestety, zawiść i pogarda niszczą przede wszystkim tych, którzy takie uczucia w sobie nieustannie żywią - i pielęgnują