Pan Dolek już podreptał do małżonki - Janki, 

z sobą nie wziął kluczy, nie nacisnął klamki. 

Tam się idzie boso, droga w jedną stronę... 

Pozdrów, Panie Dolku, ode mnie swą żonę. 

Powiedz, że w porządku i że radzę sobie, 

niech zmartwienia o mnie nie chodzą po głowie. 

Że wspominam nasze rozmowy przy kawie, 

że wciąż jakoś służy wysłużone zdrowie. 

Powiedz, Panie Dolku, ze orzechy jeszcze 

trzymam w lnianej torbie i wspomnienia pieszczę 

o sąsiadce złotej, która tak wspierała 

młodszą przyjaciółkę zza ściany, choć miała 

sama wiele zmartwień, choróbska toczyły... 

A zawsze, by wspierać, skądś czerpała siły. 

Proszę też powiedzieć, że pies ma się dobrze, 

co dnia na balkonie wciska czarną mordę 

między balustradę, jakby czuł obecność... 

Niech Wam razem płynie, już spokojnie, wieczność.

Lipiec 2014