Jesień przyszła w tym roku słoneczna, złocista,

aż chciałoby się szukać brylantów wśród liści.

Te zadrżały w obawie, że zachłanne ręce

zanurzą się podstępnie w jesiennej sukience

i strącą całe piękno - misterne złocenia,

chcąc rabować ukryte skarby w światłocieniach.

Wiatr przyszedł już z odsieczą i czesze korony

drzew rosłych. Cały szpaler oddaje pokłony

za tę czułą pieszczotę; finezyjnie pląsa.

W kolorach już aleja, w żółcieniach i w pąsach.

Ten spektakl potrwa chwilę - wiatr przygoni słotę -

ta przegna złotą jesień z parków i z opłotków.

Postrąca stare złoto, jubilerski karmin.

Drżyjcie więc, liście barwne, póki czas wam barwić.

Nim szron was nie pozmienia w bure origami.

Nim śnieg nie zbieli świata, nie rozbłyszczy łzami

zmrożonymi do szczętu, wpiętymi w aksamit

bieluśki, niezmącony ludzkimi śladami.