Rozbiegły się wszystkie tropy,
Z wierszy uchodzi życie.
Ludzie! Kochani złoci!
Czemu wy tak pieprzycie?

Przekornie i z jajami apel, by "pieprzyć poezję", w tekście, gdzie mowa o

- zupie;
- o /kuchennych/ bukietach;
- roznegliżowanej cebuli;
- smukłych szparagach;
- ostrym uwodzeniu papryki;

- gdzie /w domyśle/ tyle dzisiaj /oryginalnych egzotycznych/ przypraw: szafran, pieprz i wanilia -

niesie przesłanie:

poezja nie może być nijaka, bez wyrazu i bez smaku!

Pieprzyć i dosalać,
Wiersze i piosenki!
Pieprzyć i dosmaczać,
Żeby szły od ręki.

Ale, chociaż apel szczytnym apelem, dwutorowo biegnie też myśl trzecia:

Trzeba koniecznie pieprzyć poezję drażniącą nozdrza, mówiąc kolokwialnie, "pieprzyć czyjeś bździny" i co i rusz wietrzyć tę duchotę-ciasnotę, kiedy od natłoku nijakości i bezsmaku w s z y s t k i m nam robi się słabo

(patrz finalne - i na trzeźwo! - frazy)