- Chcesz pan, to pana oprowadzę po wyspie - Zaofiarował się Wokulski.

- Myślałem że to Afryka, stały ląd.

- Ależ skąd. Do Afryki jeszcze długa daleka droga. W każdym razie, wpław raczej to niemożliwe, żeby tam dopłynąć.

- Nie myślałem wpław... Z resztą, wszystko mi jedno. Nie ciągnie mnie do Afryki. Za dużo dzikich zwierząt i ta pogoda... Można kotleta upiec.

Węgiełek przybył na wezwanie swojego pryncypała i podał mu surdut. Podarty, wyblakły, bez guzików, które zastępowały przyszyte byle jak włóknami traw kawałki koralowców. A kapelusz miał ze trzciny. Żeby jeden z drugim nie pomyślał że to odwiedziny u ambasadora Azerbejdżanu.

- Przez pewien czas było mu nawet dobrze. Z oną damą, którą poznał w Warszawie. Ale, coś tam się u nich poknociło. Węgiełek to zmyślna bestia. Połapał się, że to co wziął za miłość... Wokulski zadumał się. Przez chwilę się nie odzywał. Pod palmami rósł sporych rozmiarów kwiat.

- No więc co, panie krajanie, będziesz pan tutaj robił? Mogę ci dać jakieś zajęcie. Ale chyba nie przy hodowli małp. Małpy pana nie lubią - Uśmiechnął się.

- Ja? Nic.

- Jak to nic? Musisz pan coś robić. Chociażby z nudów.

- Ja się nigdy nie nudzę.

- Mógłbym cię uczynić kierownikiem. W mojej fabryce, gdzie produkujemy hamaki. Najlepsze hamaki na rynku światowym. Stworzone z samych naturalnych surowców. Mamu tu grupę autochtonów, którym też się nic nie chce robić. Lecz ich żony podjęły się tego zadania.

- Nie chce mi się. Panie Wokulski. Ja bym się jednak z tąd wystrzelił. Z całym szacunkiem. Bo wiem, coś pan zrobił dla kraju - Ukłoniłem się.

Wyjął papierośnicę. - Proszę się poczęstować - Otwarł klapkę z masy perłowej.

Zapalilimy.

Zjedzmy przynajmniej porządny obiad. Niech się pan posili przed podróżą - Pokazał mi drogę do swojego domu.