Powinnam zacząć od stycznia, ale wszystko zdarzyło zdarzyło się w lutym…

Putin napadł na Ukrainę. Zajął wschód z Charkowem, Mariupolem i Chersoniem. Zginęło mnóstwo ludzi. I po jednej i po drugiej stronie. Trupy leżą wśród gruzów, są odkrywane przez kolejne śledztwa. Niedawno pojawiły się informacje o masakrze w Buczy. Próby wywożenia ludności cywilnej kończą się niepowodzeniem. Rosjanie blokują korytarze humanitarne. Miliony Ukraińców przyjechało do Polski. I, o dziwo, zostali przyjęci z otwartymi ramionami.

Uczę Anastazję. Jest z Charkowa. Mówi i po rosyjsku i po ukraińsku. Kilka słów po polsku, ale mowa jej oczu jest najwymowniejsza. Widzę w nich strach i niepokój. Ledwo żarzące się iskry radości dziecięcej rozbłyskują tylko wtedy, gdy się do niej uśmiecham. Ostatnio przytuliłam ją i poczułam drżenie. Mnie nikt się boi, więc to na pewno nie ze strachu…

W szkole są jeszcze inni Ukraińcy. Irenka ciagle się uśmiecha i już komunikuje się po polsku. W poniedziałek jedzie z nami na wycieczkę do Łodzi. Jej rodzina chce zostać w Polsce. Mikołaj niedawno wyjechał z powrotem do domu. Powiedział, że już ma dość Polski. Malował czołgi czarną kredką… I Ksenia, urocza, dziewczęca i swobodna w wyrażaniu emocji. Ciągle trzyma komórkę w ręce i dużo mówi po ukraińsku.

Nie było czasu na czytanie i na pisanie, ciagle śledziłam wydarzenia wojenne, wierząc, że umilkną wystrzały. Po prawie siedemdziesięciu dniach nie ma dobrych wiadomości. Zniszczenia, śmierć i walki. Ludzie przeciwko ludziom, którzy mówią bardzo podobnym językiem, są tej samej wiary, obchodzą te same święta, mają wspólną kulturę, tradycję i historię. Widziałam kiedyś film na fb, w którym naprzeciw siebie stanęli żołnierze rosyjscy i Ukrainki. Kobiety odmówiły pokazania dokumentów. Wyrzucały żołnierzom bezprawie, które przynieśli. Pytały o ich matki, żony i dzieci. Mówiły o swoich synach walczących na wschodzie. Płakały…krzyczały…wyły…

Mój najmłodszy syn już byłby powołany, gdyby nas dotknęło to nieszczęście! Zadaję sobie pytanie, co by się stało z moją matczyną troską, gdybym musiała swoich synów wysłać na wojnę? Serce zatrzymało mi się na tę myśl. A co z ich uczuciami i myślami?

Biorę znów album ze zdjęciami i patrzę na nich, gdy byli mali, dorastali i stawali się sobą przez przeżycia osobiste, blizny i znaki dawane przez świat. A moja córka, ile by musiała znieść, by dotrzymać kroku swojemu mężowi, który nie siedziałby z założonymi rękami w obliczu wojny. I co by czekało ją, gdyby musiała wyjechać albo rozstać się z najbliższymi albo kogoś pożegnać?

Po ukraińsku wojna to wina, przynajmniej tak brzmi to słowo. Dziś odmieniane w różnych językach świata, znów nami zawładnęło. Co mogą zrobić matki takie jak ja?

Możemy o tym mówić, nazywać po imieniu zło. Pokazywać, że potrzebujemy się nawzajem. I mimo różnic jesteśmy tacy sami. Chcemy żyć i kochać swoje dzieci, przytulać je i troszczyć się.

Zawsze…

Od miesiąca siedzę w lekturach średniej szkoły i powtarzam do matury z dwójką moich dawnych uczniów. I chyba to polubiłam! Podobnie jak kreatywne pisanie dla piątoklasistów. Bawimy się super dzięki ich wyobraźni i książce Gail Carson Levine pt. Magia pisania.

Ostatnio czytam książkę pt. Bal szalonych kobiet Victorii Mass. Jakbym w tym całym wariactwie potrzebowała jeszcze szaleństwa. To opowieść o kobietach, których mężczyźni uznali za obłąkane i osadzili w szpitalu psychiatrycznym. To oczywiście nie na wiele się zdaje, bo one są wysoko wrażliwe i inaczej odbierają świat. Oczywiście w XIX wieku nikt o WW nie słyszał. A kobiety traktowano jak gorszą część ludzkości…