wspaniale

wszak nic nie boli we śnie 

głębokim niczym studnia odbić 

nie ma nic i nic nie potrzeba 

tak być nie będąc 

a przecież jakiś cierń

nie to tylko słowa 

sączą się żółcią przemocą rozchylają oczy 

te słowa palą 

dokąd zdołasz podźwignąć swoje wodogłowie 

standardowych rozmiarów lepko-płynny balast 

gdy w czaszokształtnym sejfie udręczone trwaniem 

oczy wypłyną w podróż intymnym oceanem? 

ile zdoła pomieścić ten rozdęty sagan? 

kubeł wtórnych odpadków zwierciadło wszechświata 

kosmos w myśli zamknięty gdy myśli nie stanie 

zgaśnie opuści czaszkę świat trwać będzie dalej 

zbudził się

lecz to nie smak przedświtu 

późne południe skwarzy w betonowym lesie 

głowa jak kamień ciąży ku brukowi 

pod powiekami piecze więziona jaskrawość 

dość! niech przepadnie światło co ból niesie 

on nic nie pamięta nie chce nic pamiętać 

zwinąć się w kłębek głowa między kolanami

jak płód 

tak długą drogę jeszcze ma przed sobą słońce 

nim w nieskończoność wydłużą się cienie 

powiało nareszcie zelżało pragnienie lotosu 

wiatr zrywa się coś szepce 

co ten dureń plecie? 

dokąd zdołasz podźwignąć swą zakutą pałę? 

ekstrakt bytu w konserwie puszkowany banał 

choćby zamknięte szczelnie u kresu zostanie 

próchniejące kościane puste opakowanie 

jak długo jeszcze będziesz zanim cię sen zmoże 

nieczuły na cierpienia zranionego świata 

czy nie odczuwasz bólu czy w wątpiących flakach 

samotnie bez przyjaciół podlewasz robaka? 

powiało nareszcie zelżało pragnienie lotosu 

wiatr mu przynosi wonie poważnych cyprysów 

w kondukcie ustawionych wzdłuż alei wspomnień 

niziutkie słońce płonie krwawą chryzantemą 

tłumnie wyległy cienie zdążają na sabat 

niby wciąż jeszcze żywe nie mogą zapomnieć 

jakby tylko ranione cierpieniem którym hojnie 

obdarował je w drogę na tę drugą stronę 

ciasno oblekły wokół posłanie z lotosów 

cóż że ciało wciąż ciepłe a serce uderza 

cóż z tego kiedy w pustkę wypłynęły oczy 

w zapadającym mroku w przedwieczornym chłodzie 

chór zjaw powtarza mu epitafium 

jak dla umarłego 

kto zachowa w pamięci gdy skleroza trafi 

najbliższą ci rodzinę bądź serdecznych wrogów? 

twe ślady odciśnięte w umysłach wygasi 

w bezczasie zawieszony jednak pędzisz w czasie