Tekst satyryczny

gdy wroga zgromił facjatą chytrą

to aż się natręt

zakrztusił chyżo

ponadto dźwięcznie dygotał krzywo

usłyszał mowę

patriotyczną

mojej ojczyzny pragniesz haniebnie

lecz nasz potężny

wasze malusie

teraz odmieńcu ja ciebie zmuszę

szturmówki prawdy

ty mi nie weźmiesz

dusza ma złota ojczyznę kocham

będę łomotać

zlewiałe syny

rymem też wartkim słusznie jedynym

no i co powiesz

jeszcze zaszlochasz

wróg nie przestawał oddechu brakło

niczym rażony

pocieszną chwilą

a gdy pomyślał czy było warto

to padł na ziemię w spazmach upojnych

by wciąż rechotać

wesołą miną

nie mógł ze śmiechu więc bez chorągwi