Śmierć była dla niego kulminacją życia,

w którym większość szła jak po grudzie.

Obok ścieżki wykopał grób.

Poukładał estetycznie narzędzia ułatwiające:

sznur, łopatę, siekierę.

Wielu zacnych w sławie, bogactwie i rozumie,

przechodziło obok,

lecz każdy w obojętności na jego prośby zostawszy,

nie chciał go zabić.

Samobójstwem gardził. Nie był egoistą.

Jako ostatni nawinął się biedny w szacie,

acz bogaty w miłosierdzie. Rzekł:

— Rozumiem. Też mi cholernie trudno.

W czym mogę pomóc, smutny człowieku?

Wtedy nagle radosny człowiek, rozbił mu siekierą głowę.

Ciało wrzucił w dołek i zakopał.

Spełnił dobry uczynek. Zaczął misję dobroczynną.

Życie nabrało sensu.

Nie pragnął już umrzeć.