Milknie przesypywanie okiennic,

w zamkach wyśpiewanych z milionów ziarenek.

Na plaży zasypiają strudzone okruszki dnia.

Zrobione na szaro zmierzchem,

śnią o wirującej klepsydrze, spowalnianej czasem.

A jeszcze tyle w nich niedokończoności.

Niewielkie łódki wyrzeźbione w pomarańczowym lśnieniu,

migoczą na utopionym niebie, swoje zbłąkane dna.

Wpatrzone w skrzyżowany horyzont,

poprzez przezroczyste zwierciadła,

cicho pluskają modlitwy niemych ryb,

pośród pływających otwartych brzytew.

Może ktoś niebawem, zaciśnie w dłoni,

okrwawioną ostatnią chwilę.

Wyrzeźbi bruzdy, poprzez miękką płytkość pytań,

gdzie umarły odpowiedzi.

A jeśli przywoła świt,

co opatrzy ranę pierwszym wypłynięciem.

Brzeg opustoszał. Zniknęły pozostawione ślady.

Lecz na falach serfują niezatapialne dusze.