leżę tu od zeszłego roku

a może od narodzin

po niemowlęcym falstarcie

wieczorami matka szepcze mi do ucha jej głos słodko dźwięczy kołysze

jak na wysokiej fali diabelskiej karuzeli

czekam jak w sztafecie na swoją pałeczkę

moje dni są niewidzialne

choć paradoksalnie zielone

jak gęsty las marzenia kłujące świerki pod stopami

między drzewami potykam się gubię

trzecią noc już nie śpię

siódmy dzień nie jem i nie wychodzę z domu od ponad roku

któregoś dnia pokocham własne  ego albo komuś   napluję w gębę

tak mi dopomóż

*

Niespodziewanie  zjawił się diabeł i rzekł:

- Tak ci nie dopomoże, musisz się zmienić .

- Jak?  zapytałam zdziwiona.

- Szarość dnia ubarwiaj złymi uczynkami.

- Co mam zrobić?

- Naucz się kłamać, stosuj manipulacje, rań ludzi nie szpilką, lecz wiertłem. Zostań moją  córką.

Zapada zmrok ojcze,

chyba się prześpię.

23.09.2022