Lipcowy poranek. 

Mała,zaspana dziewczynka  

staje w progu domu. 

One 

podobne do słońca 

wdzięcznie pochylają głowy 

w niemym powitaniu, 

zachęcając do skosztowania  

ukrytych pomiędzy złotymi koronami 

owoców. 

Nie może dosięgnąć , 

jest przy nich taka malutka... 

Budzę się ze wspomnień, 

słoneczniki z babcinego ogródka 

znów pochylają ku mnie głowy.  

Jak dobrze że mam nad łóżkiem obraz Van Gogha.