To zadziwiające jak świszczy wiatr na płozach nudy. Bo nudą jest śmierć. Wlazł niby zbetoniały, z podnóżkiem frędzla, to że się wlókł można powtarzać tysiąc razy i nigdy się nie dowlecze. Otóż cmentarz nie przypominał cmentarza.

- Gdzie są groby?

Trwały tam jakieś roboty. Pole było równiutko zaorane. Aż czapkę zdjął i podrapał się po głowie ozdobionej słomkową wiechą opadającą srugami na chude ramiona. W oddali czerniała jakaś drynda. Na kołach wielkich, a za nią ubijak - co jest walec.

Ktoś zaszedł go od tyłu.

- Artymidian. To ty?

Odwrócił się.

Stał za nim człek o rysach przypominających zbronowane pole. Twardy miał zarost i wyraz twarzy nie zapowiadający niczego dobrego. Jedynie oczy świeciły się w owym muskule tak, jakby go znał.

- Tak, przypominam sobie. Obaliliśmy flaszkę jak rządy obejmował Jimmi Carter. Wszyscy żeśmy uwierzyli wtedy w tę odwilż.

- Ta. Odwilż była. Ale skończyło się na tym, że nam więcej wody dolewali na melinie w Parabulicach - Uśmiechnął się krzywo, i błysnął kieł, niby brzytwa co ją stary fryzjer Rajmund nigdy nie ostrzył, i obrzynał tak, że trzaskały zarosty.

- Co się tutaj dzieje?

Mężczyzna podszedł bliżej. Coś sobie zaczął przypominać, jakby pomrok jasny wyciągał z worka mgły.

- Ano, wisz. Tutej się buduje nowe osiedle.

- Tutej też?

- Tak. I nową kaplicę.

- A gdzie się teraz chowa ludzi?

Stary zrobił zdumioną minę, jakby już nie było na ziemi ludzi. I rzekł - Nie wim. Ci, co mają działki, to chyba na działkach. A inni, to wiesz... - Wskazał głową kierunek, gdzie powinna być rzeka. Odra, znaczy się.

- Coś bym pierdolnął, bo nie chce mi się wierzyć - Dziad otrząsnął się.

- Mam tu pod kapotą jakiego alkohola - Wredota uciekła z twarzy miejscowego. Zaczął grzebać.

Po chwili duldali na zmianę. Przyglądając się jak traktor ubija ziemię.